Het is vandaag 12 weken geleden dat ik geopereerd ben. Na 12 weken dacht ik mijn kruk aan de kant te kunnen gooien, maar niets is minder waar, door het met twee krukken lopen heb ik rechts een tennisarm opgelopen en doordat ik nu rechtop loop heb ik veel last van mijn rug. Ja en dan is een kruk wel heel fijn om te gebruiken. Gisteren voor het eerst op mijn eigen fiets gefietst. Met mijn hak op de trapper en zo ver mogelijk achterop het zadel. Dan valt het te doen, heerlijk om weer te kunnen fietsen. Maar nog een poosje wachten voordat het helemaal goed zal gaan.
Met mijn werk gaat het ook steeds beter, ik ben steeds meer uur aanwezig. En dat bevalt weer goed. Nog niet op de vloer maar achter klantenservice is het prima te doen. En Paulien heeft een stakruk voor me geregeld, super!
De fysiotherapie gaat goed, maar moet met beleid om mijn rug te ontzien. Vandaag niet fietsen omdat ik de afgelopen dagen vrij veel last van mijn rug heb gehad. En ja zo gaan we verder en zal het toch eens goed komen.

De zevende week

En weer ben ik een week verder. Dit was de week van vrijheid. Ik kan en mag weer autorijden en dat is heerlijk. Nu kan ik zelf gaan waar ik wil en hoef ik niet aan Cor te vragen of hij me wil brengen. Dus maandag alleen naar de therapie gegaan. En dat ging een stuk beter na een rustig weekend. Het is het beste dat de dagen dat ik geen therapie heb meer rust neem.
Maandagavond mezelf voor de laatste keer een injectie gegeven tegen trombose. Fijn weer een hoofdstuk afgesloten.

Dinsdag weer een kopje koffie gedronken bij mijn collega's in de bieb. Leuk, dan hoor je ook weer andere verhalen. Woensdagavond weer naar de Cantorij geweest tot de pauze en dat is ook weer fijn om mee te zingen. Donderdag morgen naar de orthopeed geweest, er is een foto gemaakt en dr. Swieringa was heel erg tevreden! en dat ben ik zelf ook, maar.... ja vul maar in het duurt gewoon lang! Ik vroeg aan de ortopeed of ik de foto mocht hebben, maar dat had nog wel wat voeten in de aarde. Zijn secretaresse zou hem wel even uitprinten dat lukte maar net, en dan nog alleen van de linkerkant waar dan wel de nieuwe knie ook opstaat. Zo kun je wel zien dat die linkerkant ook nog een keer an de beurt komt, maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.

Donderdag naar de C&A geweest en voor mezelf twee broeken aangeschaft. Het is natuurlijk fijn dat je afvalt maar m'n kleren passen niet meer. De meeste daarvan heeft Daisy nu in haar bezit, zo blijft het toch in de familie! Ik krijg trouwens veel complimenten voor het afvallen en dat doet goed. Ik voel me ook veel beter, logisch na zo'n 14 kilo minder. Maar we zijn er nog niet. Vandaar een paar goedkope broeken van de C&A.

Donderdag kregen we bericht dat onze oude buurvrouw Luitje was overleden, heel erg triest, haar man zit al 8 jaar in 't Laar in Dronten. Ze is toch 22 jaar de buurvrouw geweest al woonde ze de laatste jaren niet meer naast ons. Maandag wordt ze begraven.

Vrijdagmorgen bij de therapie op de loopband geweest en ook hij zegt dat ik al heel ver ben en dat het heel goed gaat! Vrijdagavond met de Cantorij meegezongen in de dienst van Wereldgebedsdag.
Dat duurde me net iets te lang, je zit dan te lang in dezelfde houding. Maar ik heb het gered en dat is het voornaamste. Zaterdagmorgen hadden we studiedag van de Cantorij en hebben we weer veel
geleerd van Gerrit van der Heide. Die ons veel leerde over de ademhaling tijdens het zingen en wonderbaarlijk dan klinkt het allemaal ook een stuk beter! Daarna van een heerlijke lunch genoten met elkaar. Morgen zondag probeer ik naar de kerk te gaan, de koster heeft een mooi plaatsje voor mij in gedachten zodat ik zonder dat iemand het merkt de kerk kan verlaten.
Inmiddels de kerkdienst bijgewoond en het toch anderhalf uur uitgehouden, lekker met de voetjes op de bank!
Zo op naar week acht, kan alleen nog beter gaan!

De zesde week

Dit was een week van "nu ben ik het zat ik wil weer gewoon"!!!!!!!
Maar ja, moedig voort gaan. Deze week moest ik naar de praktijk van de fysiotherapeut. Cor moes nog rijden want dat mag ik nog niet. Maandag op de hometrainer voor- en achteruit trappen. Ik kon nog niet zelf op de fiets want ik ga nog te langzaam en zou ik omvallen. Dus dan maar op de hometrainer, minder koud ook! Daarna op een apparaat waarbij je met je benen gewichten moet wegduwen. Dat is zwaar, 40 kg. Op woensdag moest ik dit ook met mijn geopereerde been proberen, ja dat viel erg tegen, maar na eerst op 20 kg en daarna na de 40 is het toch gelukt, maar dat merk je dan 's avonds wel. En zeker de volgende dag. Vrijdagmorgen had ik weer een hele stijve knie en last van mijn rechterelleboog. Ik heb toen maar even op de hometrainer gezeten en de fysio stuurde me toen naar huis met de mededeling dat ik dit weekend maar eens rustig aan moest doen. De rechterarm is een tennisarm en komt door de kruk. Dus de rechter kruk maar niet meer gebruiken!
We zijn vrijdagmiddag naar Drenthe vertrokken en ik heb het ook heel erg rustig aan gedaan. Ik merk wel dat het helpt, de knie is minder stijf, dus misschien toch te veel gedaan. En de rechterarm gaat ook goed als ik hem niet gebruik😁
Zaterdag is de hond weer getrimd, en dat was wel nodig na vier weken in het pension. Hij ziet er weer heel goed uit. Joyce van Trimsalon Rosa uit Hoogersmilde had er wel 7 uurtjes voor nodig om hem weer helemaal top te trimmen. Hij ziet er weer helemaal tip top uit!

Morgen de 24e mag ik weer autorijden, dan kan ik mezelf verplaatsen en be ik niet meer afhankelijk van anderen. Heel prettig, en... Ik heb hier in Drenthe al even geoefend en het ging prima. Dus morgen kan ik alleen naar de fysio!

Vier weken na de operatie

Maandag 11 februari hebben we Bentley opgehaald bij het pension aan de Oudebosweg in Dronten. Hij was daar toen 4 weken geweest en hoogtijd om hem te gaan halen. Ik begon hem wel erg te missen.  Hij was helemaal door het dolle heen toen hij ons zag. Het was maar goed dat ik op een stoel zat want anders had hij me helemaal ondersteboven gesprongen.
Nu lopen we elke dag drie keer te wandelen met de hond, Cor houdt hem vast en ik geef de commando's voor de hond, want naar Cor wil hij echt niet luisteren.
Het lopen gaat nu steeds beter en in huis mag ik zonder krukken lopen, op de hometrainer kan ik al vooruit fietsen, achteruit is nog niet echt lekker.
De afgelopen week is de fysiotherapeut voor het laatst thuis geweest. Volgende week moet ik naar de praktijk komen en dan zal ik ook meer oefeningen krijgen.
Al met al gaat het heel goed en kan ik steeds meer. En gaat het elke dag nog steeds vooruit.
Ik krijg nog steeds veel bezoek en wordt ik steeds verwend met van alles en nog wat. Van een bus om zelf appeltaart te maken tot een mooie ketting uit Amerika, tijdschriften en vele bossen bloemen. Erg leuk allemaal die verwennerij.

Afgelopen week lag er ook nog veel sneeuw,  maar nu op zaterdag 16 februari is alles weer weg en kan ik me ook weer goed verplaatsen buiten.

En weer een weekje verder

In de nacht van zondag op maandag begon het te regenen en ja hoor de sneeuw begon weg te smelten. Heerlijk dan kon ik tenminste naar buiten. En zondagmiddag scheen het zonnetje en heb ik tot aan het fietspad gelopen en weer terug, ja dat lijkt een klein eindje maar... je moet ook terug! Maar het ging prima en het was fijn de wind weer in je haren te voelen.
Maandag kwamen broer en zus uit resp. Kaatsheuvel en Waalwijk. Dat was erg gezellig en we hebben lekker kunnen bijpraten over... je raad het al? Knieën. Broer Karel heeft in mei een nieuwe knie gehad en zus Suze moet er volgens mij ook wel aan! Volgens mijn fysiotherapeut, die daar niets van wist, was ze ook hard aan nieuwe knieën toe. Maar ja hoeveel last heb je ervan? Dat is natuurlijk voor iedereen verschillend.

Ik merk nu en dat voelt vreemd dat mijn ene been langer is dan het andere, doordat ik altijd met kromme knieën heb gelopen en nu mijn rechter weer recht staat moet je daar je lopen ook weer op aanpassen en dat moet weer komen vanuit de heup. Dus spierpijn alom. Maar afijn elke dag een stukje beter. Gisteren ook met een kruk gelopen dat voelt helemaal vreemd, want je steunt toch veel op de krukken en nu moest ik op mijn knie steunen. Op zich ging dat al heel goed, maar je voelt jezelf wel wat onzeker.
Veel oefenen dan komt dat allemaal goed en dat doe ik dan ook maar. Ik zal blij zijn dat donderdag de hechtingen eruit gaan, dan kan ik mijn knie ook beter gaan buigen.
Dinsdag kwamen er twee collega's koffie drinken, gezellig hoor je weer eens een ander praatje. ze brachten trouwens wel een hele mooie bos bloemen mee.                          
De brievenbus klettert elke dag en komen er kaarten binnen, dit is erg leuk, al die goede wensen van iedereen dat doet goed! Ik kreeg er zelfs een van mijn directeur publieksdiensten, nou dat vond ik wel bijzonder.
Woensdag was de fysiotherapeut erg tevreden. En donderdag mogen de krammen eruit, heerlijk lijkt me dat. Ik hoop dat ik dan de knie nog beter kan buigen.

Donderdag 31 januari 2013, de Koningin viert vandaag haar 75e verjaardag en ik heb een afspraak bij de orthopeed en mogen de hechtingen eruit, het zijn net nietjes.
Dat was een fluitje van een cent die krammen eruit, ik dacht dat gaat vast zeer doen, maar dat viel reuze mee. Alleen vandaag nog verband erop en dan kan het zonder verband.
Ik mag na zes weken ook weer autorijden en mag na het weekend weer in bad, heerlijk.....!
De orthopeed was ook zeer tevreden, de wond ziet er goed uit en de beweging is prima. Over vier weken mag ik weer terugkomen, dan wordt er ook weer een foto gemaakt.
Dus alleen maar goed nieuws vandaag. Vanmiddag komen er weer twee collega's op bezoek. Gezellig!
Gerrita en Paulien kwamen deze middag, erg gezellig en wat brachten ze weer mooie bloemen mee!

Volgende week maar eens langzaam aan het werk gaan denken. Oh ja en zo ziet de wond er nu uit, een heel verschil met de eerste foto!

Nu een heerlijk weekendje in ons huisje in Het Drentse Wold, dat doet een mens goed na drie weken! En ook hier kan ik goed oefenen en heerlijk wandelen!

En zo was de derde week ook weer voorbij.

We zijn op maandag al weer thuisgekomen omdat ik erg veel last had van mijn enkel. En het weer was ook niet om over na huis te schrijven. Eén mooie dag gehad dat was zaterdag en toen heb ik ook veel gelopen. (misschien wel te veel!)

Thuisgekomen direct te fysiotherapeut gebeld en hij constateerde een spierontsteking bij de enkel.

Maar gewoon doorgaan, gaat wel weer over en nu mocht ik in huis met één kruk gaan lopen.

Dat is weer een stap vooruit. En ik mag gaan oefenen op de hometrainer. Een beetje achteruit en vooruit en dan achteruit helemaal ronddraaien, dat doet nog wel even pijn maar al doende gaat dat ook beter.

Al met al toch weer een sprong vooruit. En elke dag buiten lopen, dan wel met twee krukken en elke dag een stukje verder. Vandaag maar eens met het pension bellen hoe het met Bentley gaat, ik mis hem wel die druktemaker.

 

 



 

Een weekje later

Thuis zijn na een weekje ziekenhuis is wel fijn. Ik dacht dan kan ik weer heerlijk in mijn eigen bed slapen. Nou.. dat viel tegen die eerste nacht. Een ziekenhuisbed is toch wel handig, je eigen slaapkamer is daar niet op ingericht, zo vond ik de houten rand om mijn bed wel zeer doen als ik daar op zat. Maar met een matras onder mijn matras was dat ook weer snel opgelost en na een week thuis kan ik wel zeggen dat het prima ligt.
De eerste nacht was natuurlijk onwennig, je weet niet hoe je je been moet neerleggen op de rechterzij slapen ging een beetje, links ging nog helemaal niet.
Het eerste weekend wat oefeningen gedaan die ik vanuit het ziekenhuis had meegekregen. Zondag heb ik zelfs nog een klein tukje buiten gelopen waar de sneeuw al weer weg was. Later die dag begon het weer te sneeuwen en ja dan kan je niet meer buiten te lopen. Jammer, want een frisse neus halen doet wel goed!
's Maandags kwam voor de eerste mijn Drontense fysiotherapeut Paul Hamers. Ik koelde mijn knie elke dag met ijs. Maar hij pakte een theedoek maakte die kletsnat met "koud" water en sloeg die om mijn knie. Dit moest ik zo'n 3  tot 4 keer per dag doen. Ik had geleerd om de trap op en af te gaan, hij leerde mij een makkelijker manier om de trap af te gaan. Niet vooruit maar achteruit. Een stuk gemakkelijker want in het weekend stond ik een keer boven en wist even niet meer met welk been ik moest beginnen.
Met hem oefende ik het lopen, ik moest daarbij meer mijn knie gaan buigen en mijn voet recht neerzetten. In de loop van de tijd heb je je een andere manier van lopen aangeleerd om zo min mogelijk pijn te hebben en ja die moet je nu weer afleren.
Op woensdag kwam de fysiotherapeut weer terug en hij vond dat ik nu een stuk beter liep. Nu oefenen met even stilstaan en dan je knie naar achteren buigen. Nou dat viel nog niet mee! Maar ik merk wel dat het elke dag beter gaat.
Op donderdag begon ik last te krijgen van een "zwaar" been, het is moeilijk uit te leggen je kunt niet stilliggen en heb het idee dat je moet lopen. Dat deed ik dan ook midden in de nacht een rondje slaapkamers! De fysiotherapeut vond dat niet goed: "als je last heb dan loop je teveel", zei hij. Maar ja dit is wel heel vervelend, ik weet niet wat erger is pijn hebben of dit gevoel in je been.
Afijn, ik hoop dat dit ook weer over zal gaan. Ach het is nog geen twee weken geleden dat ik geopereerd ben, dus niet klagen.

Vandaag zaterdag de ochtend begint met een mooi morgenrood. En dat betekent in dit geval "sneeuw in de sloot". Ik zal blij zijn als die sneeuw weg is en ik ook weer buiten kan gaan lopen.

Dag vijf

De dag begon later dan anders de nachtzuster had het heel druk gehad en kwam pas rond zeven uur de controles doen. Dus uitgeslapen!
Na het eten elke morgen komt de arts langs en deze morgen zei hij dat ik morgen (zaterdag) naar huis mocht. Vandaag nog even goed oefenen!
Rond tien uur kwam de fysiotherapeut en ik ging met krukken lopen, dat ging heel goed. Het was nu niet meer met de aansluitpas maar gewoon doorlopen! Daarna naar de trap en dat was echt een eitje!
Toen zei de therapeut tegen mij dat hij de arts nog wel ging ompraten omdat dit allemaal zo goed ging en hij vond dat ik wel naar huis kon.
Ja en dat is toch wel fijn. Ik belde om 12 uur met Cor dat hij me rond het bezoekuur mocht komen halen. Jippie!
Afscheid nemen van de kamergenoten en van de verpleging en met de rolstoel naar beneden.
Het instappen in de auto viel erg mee, een vuilniszak op de bank en dan draai je zo naar binnen.
En ja het is heerlijk om je eigen huis weer in te stappen!
En wat een welkom, de overbuurvrouw kwam gelijk met bloemetjes waaronder een boeket van mijn collega's en er lagen welkom thuis kaarten op de mat.

De volgende dag kwamen Daisy, Martin en de kleinzoons Luca en Timo met een enorme bos bloemen me verwelkomen thuis. Er volgen ook veel telefoontjes van familie en bekenden en ja er vallen steeds weer kaarten op de mat. Ook kaarten van de hondenuitlaatgroep van 8 uur! Erg leuk dat iedereen zo meeleeft. En dan vraag ik me af: 'hoe zou het met Bentley zijn in het pension op de Oude Bosweg?' Straks maar eens gaan bellen.

Dag vier

Dit was de dag dat het verband verwisselt zou worden, ik was wel benieuwd hoe dat eruit zou zien.

En dat viel mee.
Deze dag werd meer geoefend met de vierpoot en kon ik me ook zelf gaan wassen en dat voelt ook veel beter dan om dat in bed te doen. En zo was er weer een dag om en hoopte ik dat ik de volgende dag naar huis mocht, maar dat was niet het geval. Ik liep een dag achter met oefenen en ik kon mijn been nog niet in de 90 gr. stand zetten , ik haalde zo'n 45 gr.
Daar heb ik me dan maar bij neergelegd en ik rekende erop dat ik dan zaterdag naar huis mocht.

De derde dag, een nieuwe start!

Toen ik wakker werd naar weer zo'n nacht waarbij haast niet slaapt, ik kreeg wel van de nachtzuster om twee uur een slaaptablet om te kunnen slapen en inderdaad heb ik daar twee uurtjes op geslapen.
De dag ervoor was er ook een rontgenfoto van de nieuwe knie gemaakt en zeg nu zelf is dat geen kunstwerk?

Ik had weer wat trek in eten en begon de dag met yoghurt met muesli en een kopje thee en een glas sinaasappelsap. Toen de dokter daarna vertelde dat het er goed uitzag kon ik met de therapie gaan beginnen. Eerst maar eens naast het bed zitten, dat voelde prima, je zag de zaal eens van een andere kant. Toen mocht ook het katheter eruit en kon ik op de po-stoel. Maar ja dat is ook niks en toen ik eenmaal wist hoe ik met de vierpoot kon lopen ben ik al gauw zelfstandig naar het toilet gegaan. 

Dat gewone dingen waar je echt nooit over nagedacht hebt zo bijzonder ervaren worden als je het niet kunt.

Daarna werd ook het infuus afgekoppeld, de naald bleef nog even in de arm, want je weet maar nooit.

's Middag kwam Daisy en de twee kleinzoons Luca en Timo op bezoek, Timo (3) zei: "Oma heb een kapot been?" en de oudste (6) las nog even de brief voor die hij mij geschreven had. Leuk hoor die twee boefjes aan je bed! Die van alles te vertellen hebben de een over zwemles dat hij met kleren aan door een tunnel moest zwemmen en de ander over het boek van Timo. 

Die dag voelde ik dat het elke keer wat beter ging met oefenen en dat gaf weer moed na zo'n zieke dag.

Op naar de volgende dag.

Eerste en tweede dag

Tijdens het bezoekuur van 3 uur die middag zaten Cor en Daisy aan mijn bed, blij dat het achter de rug is en ik maar vertellen hoe het allemaal is gegaan, ja wonderbaarlijk als je het zo terugleest. Ik krijg gelijk al tekeningen van mijn kleinzoons en een bemoedigend briefje van de oudste, Luca. Heerlijk zoals die kinderen reageren op oma met een kapot been.
Na het bezoek een boterham met kaas gegeten en thee op. Dat smaakte wel op zo'n lege maag.
Om het uur werd de bloeddruk en temperatuur gecontroleerd, alles prima en de pijn moet je een cijfer geven nou dat was een dikke 0 ik voelde nog niets hoewel er wel langzaam aan gevoel in de benen begon terug te komen. Het bloed uit de drain werd gefilterd en dat kreeg ik later die dag terug, 500 ml was ik tijdens de operatie verloren en uit de drain was ook 500 ml gedruppeld en dat gefilterde bloed werd weer aan mij teruggegeven. Ja dat is nog eens recyclen!

Rond zes uur begon de pijn ook wel wat terug te komen en kreeg ik zo rond zeven uur die avond een injectie voor de pijn, daarbij had ik ook nog wel pijnstillers in de vorm van tabletten. Mijn cijfer voor de pijn was dan 4.

's Avonds om negen uur ging het licht uit en waren we klaar om de nacht in te gaan. Ja en dan proberen te slapen op je rug want je durft je been amper te bewegen.
Na een doorwaakte nacht werden we 's morgens om 6 uur gewekt om weer de bloeddruk te meten en de temperatuur, je geeft weer een cijfer voor de pijn en dat was toen wel 5.
Toen ik me wat op wilde richten voelde ik dat ik erg misselijk werd en had net op tijd een bakje van de zuster gekregen en begon over te geven. Wat voelde ik me beroerd en dat heeft wel de hele dag geduurd, steeds misselijk en overgeven.
's Middags kwam de fysiotherapeut en mocht ik op de rand van het bed zitten, maar toen werd ik weer heel  misselijk en ja dat heeft de goede man geweten. Ik gaf weer over en kon weer terug in bed en plat gaan liggen. Dan alleen wat oefenen met je voet en proberen je been omhoog te halen. Jammer van zo'n dag want dat is verloren tijd. Maar je doet er niets aan. En maar hopen dat het morgen beter gaat.

De eerste dag

Maandag 14 januari om 7:30 uur in het ziekenhuis in Lelystad aanwezig, na het inchecken moest ik me omkleden. Ik kreeg een mooi ziekenhuishemd aan, het leuke is dat die van achteren open is heel charmant. En een onderbroek van het ziekenhuis weliswaar van papier maar dan heb je toch wat.
Om negen uur werd ik met het bed naar beneden gebracht en kon ik afscheid nemen van Daisy en Cor en ging ik naar de voorbereidingskamer.
Dan gebeurt er enorm veel om je heen handen schudden van mensen waarvan je naam weer direct vergeet. Bloeddruk meten, temperatuur en er wordt een infuus geplaatst, hartfilmpje maken. Daarna komt de narcotiseur die de ruggeprik zal toedienen. Ik had op dat moment erg koude voeten maar de zuster zei dat is zo over als je de ruggeprik hebt gehad dan worden je voeten lekker warm! Toen moest ik op de rand van het bed gaan zitten goed voorover, kin op de borst en ontspannen en inderdaad er stroomde warmte in mijn benen, daarna de benen weer snel op het bed gelegd en voor ik het wist kon ik geen teen weer bewegen. Heel apart, net of die benen niet van jou zijn. (Ik dacht zo moet dat dus voelen als je een dwarslaesie hebt). Ik kreeg nog een verdovingsprik in het been dat geopereerd zou worden dat zou heel lang nadat de ruggeprik was uitgewerkt blijven werken zodat ik geen pijn zou hebben.
Daarna kwam de anesthesist die een katheter bij mij inbracht omdat je vanaf je navel verdoofd bent en je niet voelt dat je moet plassen, handig!
Om tien uur werd ik de operatiekamer binnengereden en kon de operatie beginnen. Ik werd naar een ander bed overgeheveld en laag met wijd gespreide armen daaroverheen ging plastic die via een slang werd aangesloten op een warmteblazer, erg lekker want het is heel erg koud op de operatiekamer, weer veel handen geschud en namen gehoord, maar ook die van mijn dr. Swieringa. Ik kreeg een groen doek voor me zodat ik niet mee kon kijken. Maar de aneathesist hield me op de hoogte wat er gebeurde. Ik voelde niets maar hoorde des te meer. Zagen, boren, hakken, timmeren, het leek wel een timmermanswerkplaats i.p.v. operatiekamer. En aldoende ontstond mijn nieuwe knie. Nog even 18 krammen in mijn knie gezet en dan was de wond gesloten. Mijn hele been werd ingepakt in drukverband en er kwam een drain uit de wond. Tegen twaalf uur was de operatie klaar en werden de instrumenten geteld 50 hoorde ik steeds, beter twee maal geteld dan dat er een achter was gebleven in mijn been.

Om tien over twaalf werd ik de verkoeverkamer ingereden en werd bedekt met een heerlijke warme deken, want ik had het wel erg koud. Daarna mocht ik zelf Cor bellen dat de operatie goed was gegaan en hij bij het bezoekuur mij weer mocht komen opzoeken.
Na even in de verkoeverkamer geweest te zijn mocht ik weer terug naar de afdeling en kon ik kennis maken met mijn overbuurvrouw Coby uit Biddinghuizen die voor mij geopereerd was aan haar heup.