Eerste en tweede dag

Tijdens het bezoekuur van 3 uur die middag zaten Cor en Daisy aan mijn bed, blij dat het achter de rug is en ik maar vertellen hoe het allemaal is gegaan, ja wonderbaarlijk als je het zo terugleest. Ik krijg gelijk al tekeningen van mijn kleinzoons en een bemoedigend briefje van de oudste, Luca. Heerlijk zoals die kinderen reageren op oma met een kapot been.
Na het bezoek een boterham met kaas gegeten en thee op. Dat smaakte wel op zo'n lege maag.
Om het uur werd de bloeddruk en temperatuur gecontroleerd, alles prima en de pijn moet je een cijfer geven nou dat was een dikke 0 ik voelde nog niets hoewel er wel langzaam aan gevoel in de benen begon terug te komen. Het bloed uit de drain werd gefilterd en dat kreeg ik later die dag terug, 500 ml was ik tijdens de operatie verloren en uit de drain was ook 500 ml gedruppeld en dat gefilterde bloed werd weer aan mij teruggegeven. Ja dat is nog eens recyclen!

Rond zes uur begon de pijn ook wel wat terug te komen en kreeg ik zo rond zeven uur die avond een injectie voor de pijn, daarbij had ik ook nog wel pijnstillers in de vorm van tabletten. Mijn cijfer voor de pijn was dan 4.

's Avonds om negen uur ging het licht uit en waren we klaar om de nacht in te gaan. Ja en dan proberen te slapen op je rug want je durft je been amper te bewegen.
Na een doorwaakte nacht werden we 's morgens om 6 uur gewekt om weer de bloeddruk te meten en de temperatuur, je geeft weer een cijfer voor de pijn en dat was toen wel 5.
Toen ik me wat op wilde richten voelde ik dat ik erg misselijk werd en had net op tijd een bakje van de zuster gekregen en begon over te geven. Wat voelde ik me beroerd en dat heeft wel de hele dag geduurd, steeds misselijk en overgeven.
's Middags kwam de fysiotherapeut en mocht ik op de rand van het bed zitten, maar toen werd ik weer heel  misselijk en ja dat heeft de goede man geweten. Ik gaf weer over en kon weer terug in bed en plat gaan liggen. Dan alleen wat oefenen met je voet en proberen je been omhoog te halen. Jammer van zo'n dag want dat is verloren tijd. Maar je doet er niets aan. En maar hopen dat het morgen beter gaat.